Öykü: DİKİZ

Muhittin Çoban – Kırmızı giydi. Bir mola anında “İşgal”e girdi, Gülten’le, Allahsız Kardir’ le ağız ağıza verdi beni çekiştirdiler. Unutursanız sevmez sizi anılarınız. Vicdanlı olanın romanlarımın sayfalarında yeri çoktur. Yer küresinde coşan renkler gibiydi. Fıkralar anlattı. Cafe, kitap ve ben, muhteşem üçlüydük güne adım atarken. Dikiz aynasını sildi. İyileri yaşatmalıydık, bunu arkadaşlıkta öğrendim. O öykülerimi beğenmediği için silindim, kendi aklıyla hareket edenin kendi iradesi olurdu. Doğduğumuzdan beri koşullandırıldığımız şeylerle koşullandırılmasaydık doğrularımız yanlış, yanlışlarımız doğru olur muydu? Kendime yakınken mutluluk uzaklaşıyordu sanki. Topluca tutuklandık, beraat hakkımızdı. Herkesin herkesle uğraşmasına değerdi, başka nasıl başa çıkılır elini kolunu sallayarak gezen Azrail’le. Haini alkışlayıp bana sırtınızı dönmeniz huyunuz muydu? Ah șu hainlik! Sınıfların olușumundan beri var olan. Yürürken dikkate alırsak şașırtmaz bizi. Çalarlarken sağlığımızı, biz de elbet bulacağız ateși. Kaç defa rüyama geldi bir bilse, azdı gitti. Baktı karşıdaki Topkapı Sarayına, din, iman yoktu. Kimi boşalır, kimi dolar. Kalemim hep bilelidir. Benimle eğlencelidir kavgaya tutuşmak. Kalbiniz dayanmalı. Yenerim diyene, yenemezsin derim. Ben bir Dumanova’ya yenilirim. Bunu not alın! Areneya çıkanken kırmızı giyinmeli.