Öykü: DÜMENSİZ

Muhittin Çoban – Nefsim açıktı. Güzel konuṣuyor, güzel yazıyor, güzel gülüyordum, güzel de seviṣiyor muydum, bunu bilenlere sormalı. Sarısındım, bazen esmer, bazen ilik gibi beyaz. Çeṣitli düṣlerim vardı, alıcısı vardı. Aslında anlattıığım için alıcısı çoktu. Yazdığım tecavüz hikayeleriydi, yabancı dillerde de yașanan. Otuz bir değiṣik tecavüz vakasıydı. Yabancı bir eldi gezinen. Öteki elinde kama. Eli kamayı biler gibiydi. Ne kadar ot varsa yolmuṣtum. İṣtah kabartıyordu ekilmeye hazır hali. Kim ekecekti? Kanatlarımla sevișmeyi sevmezdim. Tek baṣımaydım. İmkansızlıklar içindeydim. Bahçenin etrafını çitledim. Sınırlarım belliydi. Tavukta giremezdi. Komṣu girdi. Ekerim dedi. Ama önce bellemek gerekiyormuṣ, geceleri. Gündüz kendi tarlalarını belliyormuṣ. Yok dedim, olmaz dedim, oldu. Göğsü binicili atların cirit attığı hara gibiydi. Domuzları hesap etmeliydim. Greyfurlarımı topluyordu. Etme dedim. Dereye attığı taṣtı, balerin gibi seken. İçim ısındı. Bir insanın adı bile eritmeli kayaları. Büyümeye vakti olan herkes gibi gençtìm. Milim milim küçülüyordu bahçem. Dur bakalım nolacak dedikçe eridi, bir avuç kaldı. Bu da giderse ortalığa düșerim. Belledi. Yurt gideceği kadar gitmiṣti. Dur bakalım demelerim çoğaldı. Ya tam gidecek, ya eldeki kalacak, ya da gidenler geri gelecek. Belledikçe belledi. Dedemden kalmaydı baston, avucumda bilenir gibi dolandı. Bir ileri bir geri gitti, kaymak gibiydi. Gittikce gaza geldim. Poposuna poposuna vurdum. Radyodaydı Zeki Müren. “Çamuramı battın dümensiz,” diyor. Vurdukça coṣtum. “Gel bana biraz Hacı Cavcav,” dedi. Coștum vurdum.