Öykü: ȘEYTAN

Muhittin Çoban – Üstlupluydum. Ses tonumu sertleștirmez, büyütmezdim. Fahriye abla şiirini cebimde taşırdım, sınıfta kalmazdım. Gün görmüşler arasında görmüştüm açığı. Akıl yorgunluğunu severdim. Ziyadesiyle sevdiğim yazdığım denemelerdi. Okuyanlar daha zekice çalıyordu, biz burnumuzdan kıl aldırmazken. Korkutmazdım, korkardık. Koyarız yüzümüze kapanan yüzün arasına yüzümüzü. İyi çomak sokardım devrin tekerine. Vazgeçiren sendin, benim gücüm yetmezdi. Gelmek istedi bir gece, unutmuștu uykusunu bende. İşsizlik yağıyor yine. Hocalar vazifede. On bin yıllardır indirilemiyor kalkan yoksulluk. Bir tek fakirlerdi geceli gündüzlü mastürbasyon yapan. Kesin kez ölmemekti marifet. Yazdığım bendim. Ben gizem katardım ona. Külfetli geliyordu yazdığım romanlar. Şam talısı yemezdi. Kadın budunu severdim. Kesersek ağaçları gidecektir mutlaka şarkı söyleyen kuşlar. Çağımıza göre uçuk kaçıktık. Kız kaçıran bendim, şeytanı devrimci yapan da Tanrı. Aldım helallik, gitmem bir yer.