Öykü: TÜNEL

Muhittin Çoban – Mükemmeldim. Doğru gidiyordu yanlış gitmesi gerekenler. Baştan çıkarmaya üstüne yoktu. Hınzırdı! Bekle dediğin ben miydim? Daha demincek çocuk gibiydim yanında. Ayrılınca hemen özleyen, arayan, yakalanan bendim, önemsememekle suçlanan da. Tatlıydım! Kaç ömür var, biri olmadı ötekine bakalım diyeceğimiz? Güzelliğin sesi gür çıkmalı. Tutmalı belkileri belki dışında. Basamıyordu bağrına taş onca hırsız mesken tutmuşken mahallesini. Çıkmalı saklananlar saklandığı yerden. Oynanan saklambaç değil. Çirkinken olan biten, diyebilir miyiz, “Ay ben çok güzelim?” Sonra, “Ayol, benim haberim yoktu,” demek. Yeni yüzümle karșılaşmak isterken, aynı yüzü bulamıyorum. Sistem içi yaşananlar aslında külliyen yasa dışıydı. Hata yapandın, aynı hatarı tekrarlayan değildim. İnsana kabulettirilenler Tanrı’ ya da kabul ettiriliyordu. Tercübeliydiler. Birbirlerine yalan söylüyorlardı ustaca. Bir hapishaneler temizdi. Cesur insanlar yatıyordu. Uyuşturanlar yöneticilerdi yönetilenleri. Başedemedikleri ben değildim, hayallerimdi mapustan kaçan. Her romanım tünelde buluyordu yolunu.